Wróć ● WARTO WIEDZIEĆ ● Dysleksja, dysortografia.
● Dysleksja, dysortografia. PDF Drukuj Email
Środa, 18 Grudzień 2019 17:06
DYSLEKSJA, DYSORTOGRAFIA

 

Dysleksja rozwojowa - specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym, u których współwystępują zaburzenia funkcji poznawczych, percepcyjno-motorycznych, zaangażowanych w procesy nabywania tych umiejętności.

Termin "dysleksja rozwojowa" wskazuje na fakt wczesnych uwarunkowań tych trudności trwających od urodzenia, a nie nabytych w późniejszym okresie życia (Marta Bogdanowicz, Integracja percepcyjno-motoryczna. Metody diagnozy i terapii, 1990)

 

Zaburzenia te mogą dotyczyć funkcji:
  • analizy i syntezy wzrokowej, pamięci wzrokowej symboli graficznych,
  • analizy i syntezy słuchowej, pamięci słuchowej sekwencyjnej i bezpośredniej,
  • pamięci słuchowo-wzrokowo-ruchowej,
  • funkcji językowych,
  • motoryki,
  • lateralizacji (przewagi stronnej ciała),
  • orientacji w kierunkach i przestrzeni,
  • współdziałania, czyli integracji w/w. procesów.

Nasilenie trudności w czytaniu i pisaniu zależne jest od głębokości i zakresu zaburzeń poszczególnych funkcji.
Zakres zaburzeń jest wąski, gdy dotyczy tylko jednej funkcji uczestniczącej w procesie czytania i pisania lub szeroki, gdy dotyczy kilku funkcji jednocześnie. Przy poważnych trudnościach w czytaniu i pisaniu występują na ogół sprzężone zaburzenia kilku funkcji.
Dla określenia rodzaju poszczególnych trudności w czytaniu i pisaniu stosuje się na ogół trzy pojęcia: dysleksja, dysortografia i dysgrafia.

Dysortografię jako zaburzenie w pisaniu rozpoznajemy wówczas, gdy występuje od początku nauki szkolnej u dziecka o prawidłowym rozwoju umysłowym, którego pismo wykazuje różnego rodzaju odstępstwa od prawidłowego zapisu wyrazów, w tym błędy ortograficzne, pomimo znajomości podstawowych zasad pisowni i odpowiedniej motywacji do poprawnego pisania.

Z definicji wynika, że należy rozpoznawać:


1. Jakiego rodzaju trudności ma uczeń w pisaniu (także w czytaniu, czy też innych formach działalności szkolnej)?
2. Kiedy te trudności się pojawiły?
3. Czy uczeń zna zasady pisowni?
4. Czy uczeń ma motywację do poprawnego pisania?

Dysleksję jako specyficzne trudności w czytaniu rozpoznajemy u dziecka wówczas, gdy jest ono prawidłowo rozwinięte intelektualnie, a mimo to ma trudności z opanowaniem umiejętności czytania i w tym zakresie znacznie odbiega od średniego poziomu klasy, do której uczęszcza, i od przeciętnych umiejętności czytania osiąganych w jego wieku. Trudności w czytaniu na ogół szybciej ustępują niż w pisaniu. Niemniej jednak część dyslektyków nie osiąga nigdy biegłości w czytaniu.

Dysgrafia to trudności w opanowaniu umiejętności pisania poprawnego pod względem graficznym.
Objawy:

  • niedokładności w odtwarzaniu liter, ich połączeń, niekształtność liter,
  • niewłaściwe proporcje liter w obrębie wyrazów (zróżnicowanie wielkości),
  • nierównomierne zagęszczenie pisma,
  • niejednolite położenie pisma (nachylenie liter),
  • litery "drżące" o niepewnej linii.

Znaczne nasilenie tych cech powoduje, że pismo jest nieestetyczne oraz mało lub zupełnie nieczytelne.

Oprac. na podstawie "Jedynka z ortografii? Rozpoznawanie dysleksji, dysortografii i dysgrafii w starszym wieku szkolnym".
Źródło:www.serwisy.gazeta.pl/edukacja/
 
Wróć ● WARTO WIEDZIEĆ ● Dysleksja, dysortografia.